Co jest normą a co nie jest normą?

Skąd o tym wiemy i jak to rozróżniamy?

Aby zadecydować czy dane zachowanie jest mniej lub bardziej normalne, musimy wziąć pod uwagę czynniki społeczne i kulturowe danego środowiska, w jakim to zachowanie się pojawia.  

Kultura odnoszona jest do tradycji społeczeństwa, religii, formy władzy a każe zwyczajów i ceremonii z nimi związanych.  Większość grup kulturowych, jest dumna ze swojego dziedzictwa. Dopóki nie wynaleziono pisma, to kapłani, pieśniarze i poeci przekazywali tradycje kolejnym pokoleniom. Każda ze społeczności, zazwyczaj stara się wpoić swoim członkom własne wartości, przekonania i przesądy, już od najwcześniejszych lat życia człowieka. Tutaj pojawia się rozróżnienie, bo to co jedna kultura uważa za normalne, jest to w niej akceptowane, a w innej kulturze, może być odrzucone. Dla przykładu, indyjska sekta Dżain sprzeciwia się zabijaniu jakiejkolwiek istoty żywej, w tym muchom i komarom! A w pozostałych kulturach, nie ma w tym nic dziwnego.  Wiele kultur łączą wspólne elementy, Bóg/Istota wyższa, kara za odbieranie życia oraz kazirostwo. Ciężko jest odnaleźć poza nimi, podobne uniwersalne reguły.  

Więc, jeśli stwierdzamy, że czyjeś zachowanie “Nie jest normalne” to zazwyczaj reszta społeczeństwa się z nami zgadza, ponieważ odbieramy świat w podobny sposób.  

Trudno określić granice, różnicujące normalnie czy nienormalne zachowanie, ze względu na podział jaki jest stosowany, m.in. płeć, wiek, pozycje społeczną. 

Aby uniknąć napiętnowania człowieka, psychologowie są bardzo ostrożni w ocenianiu ludzkiego zachowania.

Jakie religia ma znaczenie dla ludzkiego umysłu? 

Sądzi się, o centralnym znaczeniu religii w sensie ludzkiej egzystencji. Można się do tego odnieść poprzez daną przez Boga dla człowieka nadzieje na nieśmiertelność i osiągniecie jej przez rytuały. Pozwala ona poznać istnienie Boga i opatrzność Boską. Dzięki sakramentom, pozwala osiągnąć pełnie życia i bliskiej relacji z Bogiem. Centralnym elementem wiary, wydaje się być odczuwanie nabożnego lęku przed siłą i pięknem natury. Od wieków, Boskie objawienie pozwalały odczuć ulgę i przynieść uciechę w trudnych momentach życia. Wszelakie obrzędy pomagały budować i wzmacniać prawa społeczne i etyczne.  

Czy religia jest sprzeczna z Psychoterapią?

Czasami, osoby bardzo religijne, odrzucają psychoterapię. Sądzą, iż psychoterapia podważy lub zaprzeczy ich wierze. Natomiast większość terapeutów, nie podejmuje próby kwestionowania wiary, zostawia to w decyzji osoby, która przychodzi. Terapeuci zwracają uwagę, jedynie na związek znaczenia religii i silnych przekonań z nią związanych, które mogą powodować lub wyzwalać zaburzenia psychiczne. Wtedy terapeuta, zachęca pacjenta, do przeanalizowania swoich przekonań.  Często, w czasie psychoterapii, wiele osób wzmacnia swoją wiarę i uczy się ją przeżywać w zdrowy dla siebie i świadomy sposób, a psychoterapeuci pracują na roli miłości, nadziei, uczciwości, wrażliwości i empatii. Przewodnicy duchowi, również niosą pomoc duchową, wykorzystując intuicyjnie elementy psychologii.